Po co płynie czas? Ludzie zwykle nie zadają sobie takiego pytania. Po prostu wydaje im się, że wiedzą. Wie chłopak, kiedy czeka na dziewczynę. Zwykle jednak nie zastanawiamy się, po co płynie czas. Od chwili, gdy nastała dla mnie godzina D, ani przez chwilę nie miałem wątpliwości czas płynie, by mnie bolało. Ten ból bywał płytki albo głęboki, wąski lub szeroki, czasami bywał nawet biały, ale zawsze był. I aż za dobrze wiedziałem, po co jest następny dzień. Abym cierpiał. To nigdy nie będzie nowy dzień, zawsze będzie stary dzień.
Niepokój przychodził nagle jak dziki zwierz. Nie miał wyraźnego koloru oczu ani barwy sierści. Czułem tylko jego oddech. I już wiedziałem, że nie będę mógł usiedzieć na miejscu. Zdarzało się, że chodziłem tam i z powrotem, jakby wstępował we mnie duch cierpiącego na sierocą chorobę zwierzaka za kratami w zoo. Na początku niepokój nie miał imienia, potem bez trudu rozsiadał się w fotelu jak wielki pan, a zarazem mój dobry znajomy. Miewał oblicze lęku o zdrowie, takie zdrowie to tysiące możliwych chorób, nic tylko wybierać. Był lękiem o pieniądze, te pieniądze w naszym świecie są tak częstym źródłem niepokoju, że ten niepokój wydawał się banalny, ale jego barwa była purpurowa. Bałem się, że zepsuje mi się komputer. (...) "
Fragment "Rzeki podziemnej" autorstwa Tomasza Jastruna.
Powieść ta jest zapisem prawdziwej walki osoby cierpiącej na depresję. Jeśli chcesz poznać inne historie osób, które wygrały z depresją, zajrzyj tutaj.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz