czwartek, 25 lipca 2013

Choroba afektywna dwubiegunowa a depresja

Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 pojedynczy epizod depresji jest osobną jednostką diagnostyczną (F32). Wynika to z faktu, iż jednorazowe wystąpienie depresji może być jedynie pojedynczym niepowtarzalnym epizodem w ciągu życia, ale może też być częścią „większej” choroby – i to nie tylko nawracających zaburzeń depresyjnych, ale też choroby afektywnej dwubiegunowej (ChAD).
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe nazywane niegdyś psychozą maniakalno-depresyjną są chorobą zupełnie inną niż depresja, gdyż oprócz okresów obniżonego nastroju i napędu, u chorych występują także przeciwne stany manii – euforyczny nastrój i ekstatyczna wręcz chęć do działania. Chorobę  afektywną dwubiegunową leczy się inaczej niż „jednobiegunową” depresję, dlatego też tak ważne jest prawidłowe rozpoznanie.
W chorobie afektywnej dwubiegunowej mogą występować następujące stany zaburzonego nastroju:
  • depresja lub subdepresja (depresja o mało nasilonych objawach) - ogromny smutek, poczucie beznadziejności, spadek zainteresowań, adhedonia, rozpacz, poczucie winy, uczucie pustki i braku nadziei, lęk, niepokój, drażliwość, bezsenność.
  • mania – stan podwyższonego i/lub drażliwego nastroju, uczucie euforii i przypływu energii i siły, podniesiona samoocena, ekspansywność, nadaktywność, gonitwa myśli, rozproszenie uwagi, pobudzenie, spadek zapotrzebowania na sen, skłonność do hedonistycznych i ryzykownych zachowań, rozhamowanie;
  • hipomania – łagodniejsza postać manii, o słabszych objawach i krótszym czasie trwania, umiarkowanie podwyższony nastrój, zwiększona energia i aktywność, ogólnie dobre samopoczucie i zmniejszenie zapotrzebowania na sen;
  • epizod mieszany – połączenie cech depresji i manii lub też gwałtowne zmiany nastroju, od depresji do manii, zmieniające się z dnia na dzień, a nawet z godziny na godzinę.

Wystąpienie któregoś z tych epizodów samodzielnie (poza depresją) lub kiedy dodatkowo w przeszłości wystąpił epizod depresji, prowadzi do rozpoznania ChAD. Sama mania, bez występowania epizodów depresyjnych, w zasadzie nie jest spotykana. Stany chorobowe najczęściej przeplatają się z dodatkowo występującymi okresami remisji. Szczególnie trudne do rozpoznania bywają hipomanie. W przypadku następujących po sobie epizodów hipomanii i depresji, te pierwsze mogą zostać uznane za znaczną poprawę i remisję zaburzeń depresyjnych.
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe są najczęstszym oraz najpoważniejszym zaburzeniem afektywnym obok depresji. Szacuje się, że cierpi na nie ponad 1% populacji, a ostatnie badania wskazują, że rozpowszechnienie CHAD może być nawet kilkakrotnie częstsze. U kobiet zaburzenia afektywne dwubiegunowe najczęściej zaczynają się od epizodu depresji, u mężczyzn zaś – manii, występują zaś równie często u jedno i drugich.

Przyczyny i leczenie
Choroba afektywna dwubiegunowa, podobnie jak depresja, zgodnie z teorią monoaminową, związana jest z wahaniami poziomu neuroprzekaźników: serotoniny i noradrenaliny w mózgu. W badaniach nad genetycznymi uwarunkowaniami tego zaburzenia wykazano, że jest ono „dziedziczone” w większym stopniu niż depresja, często stwierdzano rodzinne występowanie choroby. Wystąpienie pierwszego epizodu manii bywa też często związane ze stresującym wydarzeniem w życiu.
Mimo podobieństw i występowania również objawów depresji w trakcie rzutu choroby, to leczenie farmakologiczne ChAD jest zupełnie inne. Często stosowanym farmaceutykiem są sole litu – jako lek stabilizujący nastrój oraz leki przeciwpadaczkowe. W leczeniu manii wykorzystywane są także leki przeciwpsychotyczne, które pomagają zapobiegać nawrotom choroby.
Stosowanie typowych leków przeciwdepresyjnych w epizodzie depresyjnym w ChAD może prowadzić do wyzwolenia manii lub hipomanii – leki te powinny być stosowane w połączeniu z lekami stabilizującymi nastrój.
W leczeniu stanów maniakalnych zaburzeń afektywnych dwubiegunowych wykorzystywane są także elektrowstrząsy – według statystyk są one skuteczniejsze niż farmakoterapia.

Więcej artykułów dotyczących depresji znajdziesz na portalu Wemenders.com.

Anna Góra, Fundacja Wemenders

4 komentarze:

  1. Mój mąż jest chory na CHad. Choroba ujawniła się rok temu jako mania wcześniej dużo wczesniej mąż miał depresję. Leczył się psychiatrycznie Ciężko patrzeć na osobę, która sie kocha .......

    OdpowiedzUsuń
  2. Współczuję i rozumię twojego męża....sama choruję od wielu wielu lat na CHAD...niestety ja nie mam wsparcia ze strony męża,muszę radzić sobie sama....

    OdpowiedzUsuń
  3. Pamiętaj, że nigdy nie jesteś sama, na pewno jest ktoś, kto zechce Ci pomóc, wspierać...

    Choroba afektywna dwubiegunowa jest zwykle trudna dla bliskich chorych, ważna jest cierpliwość wyrozumiałość.
    Życzę Wam obu dużo siły.

    OdpowiedzUsuń
  4. Przy ChAD bardzo powszechne są urojenia. Najciekawiej jest w Manii, urojenia wielkościowe, posłannictwa... Tych z Depresji raczej nie chcę się wspominać. W każdym razie system urojeń moze być bardzo rozbudowany:)
    Co ciekawe, a o czym nie wspomniano- ChAD podejrzanie często występuje wraz z podniesioną kreatywnością i skłonnością do substancji psychoaktywnych wszelkiego rodzaju.

    Można z tym żyć. Jest nawet całkiem zabawnie.

    OdpowiedzUsuń